دل از من برد و روي از من نهان کرد
شب تنهاييم در قصد جان بود
چرا چون لاله خونين دل نباشم
که را گويم که با اين درد جان سوز
بدان سان سوخت چون شمعم که بر من
صبا گر چاره داري وقت وقت است
ميان مهربانان کي توان گفت
عدو با جان حافظ آن نکردي

خدا را با که اين بازي توان کرد
خيالش لطف​هاي بي​کران کرد
که با ما نرگس او سرگران کرد
طبيبم قصد جان ناتوان کرد
صراحي گريه و بربط فغان کرد
که درد اشتياقم قصد جان کرد
که يار ما چنين گفت و چنان کرد
که تير چشم آن ابروکمان کرد