سلام. مهربان تر از تو کسی را ندارم که برایش از دیوارهای خسته ، از پنجره های شعله ور و از نگاههای مضطرب گل نرگس بنویسم.

گاهی آنقدر دلتنگت میشوم که همه رگهای تنم نیلبک می شوند و ترانه روح نواز خاطرات تو را می نوازند.

دیروز که پیچک یاد تو از ابیات غزلم بالا می رفت یک حالت روحانی همه وجودم را پر کرد. از این رو با شبنم نگاهت وضو گرفتم و درصفوف پروانه ها به لبخند تو اقتدا کردم و به نماز عشق ایستادم.

 امشب هم برای سنجاقکی که اصرار داشت از تو برایش بگویم. گفتم:

او یک ترانه عاشقانه است. یک غزل ناسروده از حافظ. یک نگاه منتظر به در.  یک پله تا خدا. یک فرشته محافظ.  یک باغ بلور.  یک نمره ۲۰ برای نمی دانم کدام کار خوب.  یک بهانه برای زیستن.... و  یک شانه برای گریستن.

مرا ببخش!... اینها گوشه ای از وجود تو بود  و تو نیستی! اما هر چه باشی،  بهترین هدیه خدا برای منی!. .. همین!  خدا حافظ!