جز آستان توام در جهان پناهي نيست
عدو چو تيغ کشد من سپر بيندازم
چرا ز کوي خرابات روي برتابم
زمانه گر بزند آتشم به خرمن عمر
غلام نرگس جماش آن سهي سروم
مباش در پي آزار و هر چه خواهي کن
عنان کشيده رو اي پادشاه کشور حسن
چنين که از همه سو دام راه مي​بينم
خزينه دل حافظ به زلف و خال مده

سر مرا بجز اين در حواله گاهي نيست
که تيغ ما بجز از ناله​اي و آهي نيست
کز اين به هم به جهان هيچ رسم و راهي نيست
بگو بسوز که بر من به برگ کاهي نيست
که از شراب غرورش به کس نگاهي نيست
که در شريعت ما غير از اين گناهي نيست
که نيست بر سر راهي که دادخواهي نيست
به از حمايت زلفش مرا پناهي نيست
که کارهاي چنين حد هر سياهي نيست