عباس ! رخ تو ماه نوخاسته شد
از جلوه ی تو ، رونق مه کاسته شد
از پرده در آمدی و گفتی که : حسین ،
گل بود و به سبزه نیز آراسته شد

در چشم کسی که روشن است از احساس
زیبایی نسترن ، فریبایی یاس
لبخند ستاره ها ، درخشیدن ماه
زیباست ولی نه چون جمال عباس

عباس ، لبت ساغری از کوثر داشت
رخسار تو ، زیبایی پیغمبر داشت
پیشانی تو مـُــهر تولای حسین
بازوی تو ، رنگ بوسه ی حیدر داشت

ای باغ گل کنار رود ای ساقی !

بر سعی و صفای تو درود ای ساقی

تا داشتی از علقمه یک قطره ی آب

از اسب نیامدی فرود ای ساقی !

سقای بدون دست یعنی عباس

جنگاور بی شکست یعنی عباس

این پنجه که بر تارک هر پرچم هست

یک دست بریده است یعنی عباس!