در خلسهای شبانه
ماه را مینگرم
غرق در نیایش
در سماعی سرخ
و ستارگان را در خضوعی ژرف
که پیشانی فرو آوردهاند
بر سجادة ابر
و دسته ، دسته میآیند
فرشتگان
از خانقاه نور
آه، تنها آدمیانند
با قلبهای تیره
و پنجرههای خاموش
