ادامه مجال های کوتاه

از من نترس

من همان تو‌ام

آیینه‌ام.

تکّه برگی خشک، توفان، بازی زندگی

هنوز قلب مورچه‌ای

به یادت می‌تپد.

آدم‌های هاشور‌زده، جیب‌های بر آمده...

با ذغالی گداخته در دست،

چشم به راه تو‌ام.

لبخندت را قاب می‌کنم

خانه‌ام

پر از پروانه می‌شود.

لب‌هایم را

در گلدان می‌کارم

گل‌ْواژة "دوستت دارم"

می‌روید.

این واژه‌های ترد

ریشه در چشم‌های تر

دارند.

نوشته شده در دوشنبه 87/7/15ساعت 8:6 صبح توسط عبدالرحیم سعیدی راد
نظرات دیگران()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ