در دیدار سال 83 برای نماز مغرب و عشا منتظر ورود آقا بودیم. آقای نصرا... مردانی هم آمده بود. حالش خیلی بد بود. به زحمت حرف می زد. به واسطه بیماری خیلی لاغر و تکیده شده بود و چون مشکل نشستن روی زمین را داشت، برایش صندلی گذاشته بودند. آقا که وارد شد از جایش بلند شد. آقا که به ایشان نزدیک شد گفت: نبینیم آقای مردانی کسالت داشته باشه!... و ایشان را بغل کرد.

آقای مردانی آرام گفت:‏ مردانی دیگر تمام شد!

آقا فرمودند: نه مردانی تمام نمی شود. شاعر تمام نمی شود.

مردانی از آقا خواست برایش دعا کند.

                                                                                  شاعرانه

به گمانم سال آخر عمر زنده یاد سید حسن حسینی (83) بود که در مراسم دیدار شعرا با آقا شرکت کردند. موقع نماز وقتی از جلوی همه رد شد و به ایشان رسید فرمود (با این مضمون): آقای حسینی چیکار کردی با خودت اینطور محاسنتون سفید شده؟ آقای حسینی هم بلافاصله گفت:‏یه آسیاب زدم بغل خونه مون هر وقت رد میشم اینجور سفید می شم. آقا هم خندیدند و رد شدند.

نماز که تمام شد باز هم وقتی از جلوی آقای حسینی رد می شدند گفتند: کتاب نقد سینمای ایران را خوندم خیلی خوب و پخته نقد کرده بودید... آقای حسینی هم از ایشان تشکر کردند.

بعد از رفتن آقا از آقای حسینی پرسیدم: منظور آقا کدوم کتاب بود؟ گفت:‏مشت در نمای درشت.

آن شب آقای حسینی مثنوی معضلات قرن 21 را خواند. بعد از شعر خوانی اش آقا فرمودند: به همه چیز اشاره کردی الا ایدز که احتمالا محدودیت وزن و قافیه به شما اجازه نداده...

در یکی از دیدار ها به گمانم سال 83 بود.

 بعد از مراسم شعر خوانی (اگر اشتباه نکنم) آقای سید مهدی موسوی بود به اعتراض گفت که حضرت آقا این سومین باری است که خدمت می رسم اما هیچ وقت به من اجازه شعر خوانی نمی دهند. با اجازه تون می خواهم بخوانم. آقا فرمودند بفرمایید بخوانید.... ایشان هم شعر شان را خواندند.

شعرشان که تمام شد آقای احمد عزیزی با صدای بلند که به گوش آقا هم رسید، به آقای موسوی گفت:حالا این چی بود خوندی؟ شعر بود(‏چیزی با این مضون)؟

 آقا فرمودند: اتفاقا خیلی شعر عالی و خوبی بود ... و کلی از خوبی های شعر تعریف کردند. آقای عزیزی هم آرام سر جایش نشست.

سید نظام مو لا هویزه شاعر عرب زبان هویزه ای و نماینده ی فعلی مجلس که معرف همه است!... یک روز نقل می کرد که در دیدار شعرا با آقا ، هر کس شعری می خواند آقا از شعر شان ایرادی می گرفت و نقدی می کرد. با خود گفتم چه کار کنم که آقا ایرادی نگیرد؟ تصمیم گرفتم نوبت من که شد شعری به زبان عربی بخوانم.

شعرم که تمام شد آقا فرمودند که: ما که نفهمیدیم چی خواندی!... منم با خنده گفتم:‏ حضرت آقا وقتی آقای رفسنجانی هم خطبه عربی می خواند ما هم نمی فهمیم چه می گوید!

سید نظام بازم می گفت: وقتی شعر خوانی آن شب تمام شد. رفتم پیش آقا و گفتم: این آقای سبزواری همیشه پیش شما می نشیند و اجازه نمی دهد یکیار ما بنشینیم و عکسی بگیریم!... آقا لبخندی زدند و فرمودند شما هم بنشینید!

سال 76 اولین بارم بود که به این دیدار دعوت شدم. حدو 30 نفر بودیم. به صورت حلقه ای دور اتاق مخصوص ملاقات روی زمین نشسته بودیم. به ترتیب همه شعر خواندند. من هم شعر :

دیگر آن شب ها نمی آیند لحظه های از خدا سرشار

مردهای کربلای پنج دردهای کربلای چار

را خواندم. آقای سبزواری و آقای گرمارودی تا آن شب با هم قهر بودند. سر چی اش را مطرح نمی کنم. اما آن شب قرار شد در محضر آقا آشتی کنند. نوبت شعر خوانی که به آقای گرمارودی رسید گفت: شعری که می خواهم بخوانم وصف حال بعضی هاست که قبلا یه طوری بودن و الان یه طوری دیگه شدن (و بعد از مکث کوتاهی ادامه داد) مثل آقای سبزواری!

این را که گفت سبزواری با عصبانیت گفت: مثل خودت! ... چیکار من داری؟ (و حرفهایی از این دست. گرمارودی هم هیچ نگفت فقط یه لبخند زد و شعرش را خواند).

آن شب آقا سراغ میرشکاک را هم گرفت و گفت: امشب نیامده؟

بعد از مراسم شعر خوانی سبزواری و گرمارودی آشتی کردند و صورت هم بوسیدند...

آن شب مرحوم محمد علی مردانی هم بود. همان شب مرا دعوت کرد برای شعر خوانی در منزلش. وقتی رفتم و مرا برای شعر خوانی به پشت تریبون دعوت کرد. در معرفی من گفت: دیشب مهمان آقا بودیم به همراه آقای سعیدی راد، آقا بعد از شعر خوانی گفتند امشب یکی دو شعر خوب شنیدیم که اشاره شان به شعر من بود و آقای سعیدی!